WANE

Mimo tak burzliwej historii klasztor jednak nie przestał istnieć.

Po wojnie władze PRL ociągały  się z odbudową zespołu  klasztornego, z którego  Bóg miał się wynieść.  Do 1973 roku,  dzięki  ofiarności i pracy  parafian oraz przyznanym przez rząd PRL środkom z podatków polskich  obywateli, udało  się podźwignąć  tylko niewielką  część obiektu,  w tym kościół.

Od 1973 rozpoczyna się nowy rozdział w historii klasztoru. Ministerstwo Kultury i Sztuki zwróciło się do Kościoła z prośbą o wydzierżawienie pokamedulskiego kompleksu na 50 lat. Ministerstwo (Skarb Państwa) zobowiązało  się w drodze  umowy na poczet czynszu dzierżawnego zaliczyć nakłady poniesione  w związku z odbudową i remontami  klasztoru, co zostało ujęte w § 6 umowy następująco: „2. Na poczet opłaty (ust.1) zostają zaliczone nakłady dokonane przez Skarb Państwa na remont i odbudowę budynków i urządzeń położonych na nieruchomościach w Wigrach zarówno na terenie oddanym w użytkowanie jak i poza tym terenem, a ponadto zaliczone będą i dalsze wydatki ponoszone przez Skarb Państwa związane z naprawami i nakładami nie będącymi w związku ze zwykłym korzystaniem z nieruchomości w § 1.”

Obiekt tej miary co klasztor wigierski, umiejscowiony w dość specyficznym klimacie,  zawsze wymagał  i wymaga  ogromnych środków finansowych na swoje utrzymanie.

Z powodu braku tych środków w przeszłości nie było możliwe doprowadzenie  go do dawnej świetności. Tylko pierwotnym właścicielom, OO. Kamedułom, udało się w takim stanie  utrzymywać  obiekt. Trzeba zauważyć, iż Reguła nakazywała zakonnikom przede wszystkim modlitwę i surowy tryb życia.

Dzierżawca, Ministerstwo Kultury i Sztuki zważywszy na koszty jakie trzeba zabezpieczać w budżecie  każdego roku na utrzymanie tego kompleksu, jeszcze przed wygaśnięciem wspomnianej umowy zawartej w 1973 r., zwróciło się z prośbą w 1991 r. o wcześniejsze jej rozwiązanie (Minister Kultury i Sztuki M. Rostworowski, pismo z dnia 26.09.1991 r.). Kolejna  próba wycofania się z dzierżawy zawarta jest w liście Ministra W. Dąbrowskiego z dnia 27.09.2005 r. Ostatecznie pismem z dnia 9 grudnia 2010 r. Minister B. Zdrojewski jednostronnie wypowiedział dzierżawę klasztoru wigierskiego skracając ją o 12 lat. W odpowiedzi na to Biskup Ełcki, Biskup Jerzy Mazur w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, dnia 8 grudnia 2010 r. powołał Wigierski Areopag Nowej Ewangelizacji (WANE), który mieścić się będzie na terenie klasztoru wigierskiego. WANE rozpoczyna swoją działalność  w Uroczystość Bożego Miłosierdzia, w dniu beatyfikacji Jana Pawła II, dnia 1 maja 2011 r.

Przyszłość klasztoru jest w ręku Boga. Wydaje się, iż wzorem OO. Kamedułów zawierzenie Bogu i kult  Niepokalanego Poczęcia w tym miejscu każe patrzeć z nadzieją w przyszłość, mimo rozpowszechnianej w przeszłości jak i obecnie fałszywych informacji.

Wigry ubogacone zostały obecnością bł. Jana Pawła II, także  jego modlitwą w tym miejscu. Dla diecezji  ełckiej jest to wielki dar i ogromne wyzwanie, które pragnie  podjąć w duchu  wierności papieskiemu  i kamedulskiemu  dziedzictwu.  ,,Pragnieniem  naszym jest – mówił w wigierskiej świątyni Biskup Ełcki Jerzy Mazur - aby Wigry stały się areopagiem nowej ewangelizacji w północno-wschodniej części Polski. Aby promieniowały na cały ten rejon, na naszą Ojczyznę, kraje sąsiednie i Europę".